Met andere ogen

In de Bond, het tijdschrift van de Gezinsbond, staat een rubriekje over de natuur. Twee artikeltjes van vele jaren geleden gingen over de manier van kijken. Ik zal ze me steeds blijven herinneren.

Het ene artikel ging over een oorworm, je weet wel dat kleine (1cm-1.5cm) bruine diertje met een rond haakje op het achterlijf, dat zich het liefst ophoudt in vermolmd hout, in een natte omgeving...  Nu blijkt volgens de auteur, dat deze worm eigenlijk vier vleugels heeft. De vliezige achtervleugels zijn meerdere keren opgevouwen onder de veel kleinere voorvleugels. De oorworm kan wel vliegen, maar doet dit zelden of nooit. Ook niet moeilijk als men dit kunstwerkje volop moet ontvouwen. De auteur slaagde er in het artikel in om me met andere ogen naar de oorworm te laten kijken.

Over dit kijken ging ook een ander artikel. Verschillende mensen kijken naar een boom.

• een bosbouwer kijkt naar de gezondheidstoestand van de boom, kijkt of de bodem waarin hij staat wel geschikt is, ziet hoe oud hij al is, ... 
• de rooier kijkt in welke richting hij best kan vallen, hoe hij de boom moet aansnijden, hoe lang hij is, hoeveel hout erin zit en hoe dit kan gezaagd worden...
•  de meubelmaker kijkt naar de boom en ziet al voor zich hoe hij er een stoel, een tafel uit kan maken, van welk soort hout de boom is en of dit hout gemakkelijk bewerkbaar is, hard of zacht is, lang meegaat enz...
• het lid van een natuurvereniging ziet de boom als element in een landschap dat beheerd moet worden, past hij in dit landschap of moet hij wijken voor een andere inrichting zodat hiermee de diversiteit meer kansen krijgt
• de dichter kijkt naar de boom en vindt hierin inspiratie voor een prachtig gedicht 
• ik kijk naar de boom en zie een zuurstofmachine, die levensnoodzakelijk is voor het voortbestaan van mij als mens, voor de dieren en voor de mensheid in zijn geheel, en die dagelijks van alle kanten bedreigd wordt.

 Een ander fragment dat ik nooit zal vergeten is een item uit een TV-reportage van verschillende jaren geleden. Ik denk dat het in het Journaal zat... De kopstukken van de Open-VLD op uitstap. Niet zomaar een uitstap. Ze maakten een boottocht op de Schelde. Ineens komt er een stuk bosschage in het zicht: je kunt niet spreken van een bos, maar meer van struiken, van een broekbos.Reactie van één van de excellenties: "Dit is nog een prachtig stuk dat nog ontgonnen kan worden."
Instemmende geluidjes en geknik bij de anderen.
Voor mij is dit een gruwelijk fragment...  Het typeert de houding van onze politici ten aanzien van de weinige natuur dat er nog overblijft in Vlaanderen: het is waardeloos, het ligt te wachten tot wij het ontginnen, er iets mee doen...

Ik  hoop echt dat deze heren en dames politici eens met andere ogen naar het bosschage kunnen en zouden kijken.