Vijf jaar geleden ben ik op pensioen gegaan. Sindsdien ga ik twee of driemaal wandelen in mijn buurt: het Stokt. Vijf jaar erger ik me aan het vuilnis op straat en op het openbaar domein. (zie een bericht vol ergernis)
Je ziet er stukken papier, plastic, flessen.... die er drie jaar geleden ook al lagen.
Het stadsbestuur laat 10 keer per week de straten rond de markt opkuisen en enkele toeristische bezienswaardigheden. Het bestuur laat de rest van de stad aan zijn lot over.
Wat heb ik er al aan gedaan...
Al enkele malen heb ik via contact met schepenen en bestuur deze situatie aangekaart. (zie pagina respectvol omgaan met de ruimte). Ook heb ik hen structurele oplossingen voorgesteld. Per week heb je 10 halve (werk)dagen. Deel de stad in in 20 zones. Laat elke halve dag een medewerker telkens een andere zone opkuisen. Om de veertien dagen wordt elke zone gereinigd.
Toch is het stadsbestuur hier niet op ingegaan. Liever beroepen ze zich op een schare vrijwilligers: samen stad maken, weet je wel?
Terwijl ik vind dat het proper houden van het openbaar domein een kernopdracht is van de stad (bestuur en diensten).
Toch overstag
Toch ben ik het beu elke dag midden het vuilnis te moeten wandelen. Daarom heb ik me opgegeven als vrijwilliger om het zwerfvuil op te ruimen. Vandaag heb ik mijn eerste ronde gedaan: 3 zakken vol: blikjes, flesjes, busjes, papier, plastic... Het grotendeel komt (denk ik) van de scholieren die over de middag broodjes en drank gaan kopen aan de Nieuwe Kaai en dan de verpakkingen maar wegwerpen, op weg naar school. Ze zouden beter moeten weten, de school zou er iets aan moeten doen... maar als je ziet hoe het domein van een bepaalde school hier in de buurt erbij ligt dan is het niet verwonderlijk dat de scholieren denken dat het gewoon is om op een vuilnisbelt te leven.
Toch is het niet fair met de vinger alleen naar de scholieren te wijzen. Voorbijgangers en sommige mensen uit de buurt dumpen hun vuilnis: in zakken langs de weg, in de vuilnisbakken, op het schooldomein of ergens in struiken langs de kant. Een op het eerste gezicht respectabele dametje op leeftijd propt haar vuilnis in de openbare vuilnisbak. Misschien begrijpelijk voor een aantal mensen die het zo al niet breed hebben, in een maatschappij waar men meer moet betalen om van iets af te geraken dan om het aan te kopen. Want vuilnis brengt centjes in het laatje. Maar tegelijkertijd verhinderen deze mensen dat de stad de nodige vuilnisbakken voorziet, want ze zijn enkel aantrekkingspolen voor het dumpen van huisvuil, dus ziet men ervan af.
Dubbel gevoel
Aan de ene kant heb ik het gevoel dat ik nog iets kan bijdragen aan het leefbaarder maken van mijn omgeving. Dit geeft me echt voldoening. Ik kan op dit klein puntje een verschil maken, denk ik.
Aan de andere kant is dit natuurlijk toegeven aan de politiek van het stadsbestuur: het zuiver houden van het openbaar domein aan vrijwilligers overlaten; zich concentrerend op markt en commerciële en toeristische straten.
Toch kan ik niet meer leven tussen het vuilnis, me blijven ergeren. Bovendien wil ik niet dat mijn kleinkinderen in zulk' n wereld opgroeien; waar het er allemaal niet toe doet, waar voor het openbaar domein helemaal geen respect wordt opgebracht.... dit knaagt m.i. aan de levenskwaliteit.
Drie weken verder
heb ik op 3 halve dagen 14 zakken vuilnis van de straten geplukt...
heb ik nogmaals een mail gezonden naar de schepenen
en heb een gesprek met één van hen gehad
waaruit blijkt dat het moeilijk is om de situatie te controleren; dat de stad er heel wat aan doet:
- meldingsformulier waarop vlug wordt gereageerd (100 interventies per week)
- camera's op risicopunten
- analyse van achtergelaten vuilnis
- boetes (70euro GAS-boete en tot 200 euro boete)
- verplichte vuilnisbakken aan snackbars
- brochures voor nieuwkomers enz
Voor een structurele oplossing lijkt men weinig te vinden.
Men heeft er de mankracht niet voor? Alhoewel dit in mijn voorstel met één of 2 personeelsleden kan gerealiseerd worden.
En blijft men beroep doen op de meer dan 120 vrijwilligers. (Ik vraag me af wat deze allemaal doen, dat hier niet meer overleg en uitzuivering in kan gebeuren... waar ze allemaal zitten, omdat gehele wijken onder het vuilnis blijven liggen)
maar intussen
heb ik ook ervaren dat het opkuisen van de straat, raar maar waar, ook voldoening kan geven. Dit betekent dat het terugdraaien van het systeem van vrijwilligers niet zo eenvoudig is, dat men dan ook enkele mensen zou kunnen raken, van een zinvolle taakbesteding zou beroven.
Anderzijds blijf ik het een gedeelde taak vinden:
- van de individuele burgers om hun voetpaden, straatgoten, aanplantingen langs straat voor hun huis proper te houden
- van het stadsbestuur om de rest van het openbaar domein proper te houden