Gisteren zijn we even naar de Grote Markt gewandeld om naar de kerststal te gaan kijken.
Wat een verademing ten opzichte van enkele jaren geleden.
Toen moest men door een smalle doorgang achter de enorme tent met kraampjes kruipen om bij de stal te geraken. Hij stond er in een klein verdomhoekje weggestopt. Heel het marktplein stond vol met kraampjes, ijspiste en kermisattracties. De gehele sfeer had nog weinig met kerstmis te maken.
Nu staat de stal in volle glorie te pronken. Ervoor staat een prachtige tuin, aangelegd door de leerlingen van VIBO. Er zijn duidelijk twee sectoren gemaakt: een met de kerststal en wintertuin; de andere met de ijspiste en de kraampje. We hebben genoten van de kerstsfeer.
Dank aan het huidige (binnenkort vorige) bestuur dat ze dit heeft willen en kunnen realiseren. Als we mogen geloven wat we in de pers hebben kunnen lezen, was dit niet gemakkelijk om te realiseren. Tegenstand van verenigingen en organisatoren werden gecounterd. Een dikke pluim.
zaterdag 22 december 2018
Herdenking van een dode levende
Herdenkingen worden gehouden bij begrafenissen en crematies. Degenen die de overledenen gekend hebben staan dan even stil bij zijn of haar voorbije leven; ze spreken uit wat de betrokkene voor hen en voor anderen heeft betekend.
Zombies noemt men ook wel eens levende doden: doden die terug tot leven zijn gebracht, maar in een soort pseuso-stadium leven.
Graag wil ik de monumentale boom herdenken aan de ingang van het Sint-Jozefcollege. Een enorme inlandse eik.
Hoewel hij het niet weet, is hij ten dode opgeschreven. Hij is een levende dode. En dit al sinds enkele maanden, toen de landmeter het perceel kwam opmeten en er een bordje voor het hekken verscheen: te koop...
De eik staat er waarschijnlijk al enkele honderden jaren; langer dan twee mensenlevens, misschien wel drie of vier...
Al die tijd
De boom was getuige van
Nu is het einde voor hem nabij. Binnenkort zullen we hier het gesnor horen van de kettingzagen. Hij zal zijn verdediging proberen te activeren, zijn natuurlijke omgeving (zwammen, micro-organismen) zal proberen hem in leven te houden. Maar na een paar weken is alles in het perceel weggevaagd, schiet er van hemzelf niets meer over... en wordt de grond volgebouwd met steen.
De straat zal nooit meer hetzelfde zijn dan voorheen en elke keer dat ik er langs kom, zal het met pijn in het hart zijn.
Maar voor de rest.... Iedereen blij...
Niemand staat stil bij de dood van deze kolos. Daarom deze kleine herdenking, een minieme dank voor alles wat hij voor ons heeft gedaan.
Door het taalgebruik hierboven suggereer ik dat bomen levende wezens zijn. En dit zijn het ook, misschien op een ander niveau dan de fauna , waartoe ook de mens behoort. De mens heeft een vreemde kronkel: hij gebruikt andere levende wezens voor zijn eigen belang, en denkt daartoe ook nog het recht te hebben. En hij ziet ze gewoon als een gebruiksvoorwerp en behandelt ze zonder respect. Huisdieren worden mishandeld, bij het vuil gezet. Sommige koeien, schapen enz hebben geen leven, worden vreselijk mishandeld nog voor ze worden afgeslacht. En dan mogen ze nog blij zijn dat ze worden verdoofd vooraleer ze de keel worden overgesneden. Het minste wat men kan vragen is dat de mens dankbaar is voor wat hij van de natuur neemt en daarvoor het respect zou opbrengen dat daarbij past.
zie ook kinderen voor kinderen
zie ook Louis Neefs
Zombies noemt men ook wel eens levende doden: doden die terug tot leven zijn gebracht, maar in een soort pseuso-stadium leven.
Graag wil ik de monumentale boom herdenken aan de ingang van het Sint-Jozefcollege. Een enorme inlandse eik.
Hoewel hij het niet weet, is hij ten dode opgeschreven. Hij is een levende dode. En dit al sinds enkele maanden, toen de landmeter het perceel kwam opmeten en er een bordje voor het hekken verscheen: te koop...
De eik staat er waarschijnlijk al enkele honderden jaren; langer dan twee mensenlevens, misschien wel drie of vier...
Al die tijd
- hebben zijn duizenden bladeren gezorgd dat we met zijn allen iets gezonder konden leven door de koolstofdioxide uit de lucht te zuiveren.
- de afgevallen bladeren zorgden voor een laag waarin insecten konden vertoeven, voedsel voor de vogels.
- zijn monumentale takken zorgden voor broedgelegenheid, rustplaats, bescherming voor ontelbare vogels.
- zijn vruchten waren voedsel voor het enkele eekhoorntje dat er af en toe eens van kwam snoepen.
De boom was getuige van
- de aanleg van de ring
- de bouw van de wijk het Stokt
- wereldoorlog 2
- wereldoorlog 1
- het graven van het kanaal iets verder op
- de afbraak van de hoeve van de Fierlant vlakbij
- misschien wel de Belgische onafhankelijkheid?
Nu is het einde voor hem nabij. Binnenkort zullen we hier het gesnor horen van de kettingzagen. Hij zal zijn verdediging proberen te activeren, zijn natuurlijke omgeving (zwammen, micro-organismen) zal proberen hem in leven te houden. Maar na een paar weken is alles in het perceel weggevaagd, schiet er van hemzelf niets meer over... en wordt de grond volgebouwd met steen.
De straat zal nooit meer hetzelfde zijn dan voorheen en elke keer dat ik er langs kom, zal het met pijn in het hart zijn.
Maar voor de rest.... Iedereen blij...
- de buren morren niet meer omdat ze bladeren moeten opvegen in de herfst
- het College heeft zijn financiën weer wat aangezuiverd
- verschillende aannemers kunnen hun zakken weeral wat meer vullen
- de stad krijgt extra inkomsten en meer inwoners
- Schauvliege vindt dat haar plan van betonstop en inbreiding goed werkt...
Niemand staat stil bij de dood van deze kolos. Daarom deze kleine herdenking, een minieme dank voor alles wat hij voor ons heeft gedaan.
Door het taalgebruik hierboven suggereer ik dat bomen levende wezens zijn. En dit zijn het ook, misschien op een ander niveau dan de fauna , waartoe ook de mens behoort. De mens heeft een vreemde kronkel: hij gebruikt andere levende wezens voor zijn eigen belang, en denkt daartoe ook nog het recht te hebben. En hij ziet ze gewoon als een gebruiksvoorwerp en behandelt ze zonder respect. Huisdieren worden mishandeld, bij het vuil gezet. Sommige koeien, schapen enz hebben geen leven, worden vreselijk mishandeld nog voor ze worden afgeslacht. En dan mogen ze nog blij zijn dat ze worden verdoofd vooraleer ze de keel worden overgesneden. Het minste wat men kan vragen is dat de mens dankbaar is voor wat hij van de natuur neemt en daarvoor het respect zou opbrengen dat daarbij past.
zie ook kinderen voor kinderen
zie ook Louis Neefs
Abonneren op:
Posts (Atom)